Altoid achter z’n computer
zat ie seives barre bloid,
mooi te surfen en te chatten,
taaie was ie d’r an kwoit.
Zô had ie ok kennis kregen
an ’n vrouw die engels kon.
Barre best konne ze ’t rooie
en ze kwam uit Arragon.
’t Kon bai prate heêls niet bloive,
ja, zuks komt ’r wel d’rs van.
Zai wou hem ok graag ontmoete
dat hai most ’r wel op an.
Dat ie an kwam dikke knoeperds,
een omhelzing en nag meer
en hai most an de paella,
want zô doene ze dat deer.
Zô kon ’t ’r den van komme
dat ie, in dat verre land,
die nacht zommaar lag te sleipen
in ’n heêl aar ledikant.
Zai was moeder van vier koinders,
nei, dat had ze nag nooit zoid,
leuke joôsies, zwarte augies,
drokke klantjes, barre bloid.
Uitgaan, winkele, terrassies,
ja, deer hield zai erg van.
Hai dee ’t vezelf betale
want dat hoort zô voor ’n man.
’t Ofskoid was er ien met trane,
maar toch was ie stiekem bloid
en hai docht terug in z’n ôto:
’t Is alweer verleden toid.
Tom Wester