Verminkt in de wereld verder willen…

Tamara Groot
Fotografe Tamara Groot.
(Klik voor een grotere fotoweergave op de foto´s.)

Mijn naam is Tamara Groot (41 jaar) getrouwd en moeder van een zoon. Sinds 1 Oktober 2013 ben ik gevestigd als zelfstandig fotograaf in Wognum met als specialisme portret fotografie/Kinder fotografie/trouwerijen en extreme fotografie.

Ongeveer 2 maanden geleden kwam ik op het idee om een oproep te plaatsen op de Facebook pagina van Fotografie Wognum.

Niet zo maar een oproep

Deze oproep was niet zo maar een oproep. 5 mensen hebben voor mij model gestaan, mensen die littekens meedragen van iets wat ze hebben meegemaakt en dit hun verdere leven moeten mee dragen.

Zij hebben geen keuze, want ze moeten door. Pijn, verdriet of verminking van hun geraakte ziel, een belemmering in het normale kunnen.

Reden fotoserie is liefdadigheid

Ik heb deze serie gemaakt omdat ik hun verdriet en wat ze hebben mee gemaakt wil uiten naar de buitenwereld, maar dan met een beeld een confronterend beeld. Iets wat je vaak niet ziet aan mensen. Wij oordelen wel, maar weten nooit wat er achter hun verleden heeft geschuild.

Foto´s gebaseerd op echte levensverhalen

Deze foto’s zijn gebaseerd op echte levensverhalen van de personen zelf, dank hiervoor om dit met ons te delen.
Deze serie is niet bedoeld om iemand te kwetsen, maar om anderen te helpen om hun verdriet te mogen delen.

  • Kaylee Koeman kreeg de schrik van haar levenKaylee Koeman

Kindermisbruik en machtsmisbruik gaan hand-in-hand en heeft grote gevolgen voor het latere volwassen leven. Kaylee Koeman doet hieronder haar verhaal.

Mijn naam is Kaylee, en ik ben nu 16 jaar oud. De leeftijd die ik had toen het gebeurde, was 12 jaar. Ik zal voor jullie bij het begin beginnen.

Een collega van mijn moeder had een dochtertje die eigenlijk nog wat te jong was om alleen thuis te blijven als hij weg was.

Toen kwam het moment dat hij mij heeft gevraagd om eens op zijn dochtertje te passen zodat hij kon sporten zonder dat hij zich zorgen zou hoeven maken en ik kon wat extra geld verdienen : een win/win situatie dus. Dit leek mij leuk om te doen en zogezegd zo gedaan.

In het begin ging alles prima, er was een goede klik tussen zijn dochter en mij en ik kon het goed vinden met de man. Hij was altijd vriendelijk en ik kon erg goed met hem praten als iets me dwars zat wat ik thuis niet kwijt kon. Dit alles veranderde drastisch toen ik op een zaterdag op moest passen omdat zijn sportvereniging een feestje gaf. Hij vroeg me of ik wou blijven slapen omdat hij waarschijnlijk pas midden in de nacht thuis zou komen. In overleg met mijn moeder en in vol vertrouwen in de man heb ik hierop ja gezegd. Het leek ons niet dat hij een bedreiging zou zijn voor mij. Vooral omdat mijn moeder en hij altijd onwijs goed met elkaar overweg konden.

Die zaterdagavond, was een verschrikkelijke avond. Een avond die voor altijd in mijn gedachten blijft. Een gebeurtenis die mij diep gekwetst heeft en een gebeurtenis die mijn vertrouwen in mannen met 95% naar beneden gesmeten heeft.

¨Slaap lekker¨, zei hij nog.

Het was ongeveer 00.00 uur dat hij met teveel drank op thuis kwam. In het begin kon ik wel lachen om zijn stomme grapjes en om het feit dat hij dronken was en daarom wat grappig praatte.
Maar mijn gevoel werd snel slechter toen hij me vertelde dat ik mooi was en dat ik mooie benen had. Hij vroeg me of ik een modeshow wou lopen voor hem, zodat hij me goed kon bekijken.
Ik wist als 12-jarig meisje niet hoe ik hier op moest reageren, dus liep ik snel wat ongemakkelijk heen en weer door de kamer, waarna ik weer ging zitten.
Ik voelde me zo verschrikkelijk ongemakkelijk, dat ik naar bed ben gegaan. We hadden afgesproken dat ik in zijn bed zou gaan slapen en hij op de bank.
Ik ben naar boven gelopen met de mededeling dat ik zou gaan slapen. ¨Slaap lekker¨, zei hij nog.

De schrik van mijn leven

Ongeveer 10 minuten nadat ik in bed lag, kwam hij de kamer binnen en schrok me rot. Wist ook niet wat ik moest doen. Hij kwam naast mij liggen in zijn onderbroek en ik wist absoluut niet wat ik moest doen. Ik was verlamd van top tot teen. Hij begon mij aan te raken op plekken waar nog nooit iemand geweest was en wou dit absoluut niet maar ik was bang.

Machteloos, boos en ontzettend verdrietig

Voelde me machteloos, boos en ontzettend verdrietig tegelijk. Ik wist niet wat ik moest doen. hij bleef doorgaan en ik zei niets. Ik kon het niet en wou zoveel dingen zeggen om voor mezelf op te komen, tegen hem te schreeuwen en te schelden dat hij van me af moest blijven, maar ik kon niet praten. Ik was helemaal verlamd.
Hij bleef doorgaan en zei tegen me dat ik lekker moest gaan slapen. Ik weet niet hoe het kon, maar ineens kon ik iets zeggen, wat me daarvoor niet lukte. Het was niet veel, maar het was genoeg om hem bij me vandaan te krijgen.
“Je kunt beter weg gaan voordat je dochter wakker word en dit ziet. Wil je dat zij dit meemaakt? Wat moet ze wel niet denken?” vertelde ik hem. Binnen een no-time was hij weg en ik wou dat ik dit eerder had kunnen zeggen tegen hem, maar dat is me helaas niet gelukt.
Door wat er is gebeurd, heb ik veel minder vertrouwen in mannen dan dat ik eerst had.
Ik heb een jaar of 3 lang elke nacht met kleding aan geslapen, omdat ik bang was dat iemand mijn kamer in zou lopen en dingen bij mij zou doen tegen mijn wil in.
Ook douche ik sinds dien elke keer met de badkamerdeur op slot. Of er nou iemand thuis is of niet, ik kan niet anders…
In mijn dromen heeft dit verhaal zich tientallen keren herhaald, in het begin heb ik onwijs slecht geslapen. Ik heb er heel lang mee rondgelopen, en durfde het nooit te vertellen. Ik schaamde me voor wat me overkomen was, en ik kon er niet over praten. Ik had er zo veel moeite mee.

Ontzettende impact op mij en mijn leven

Dit wat er is gebeurd heeft een ontzettende impact gemaakt op mij en mijn leven. Als een man mij op straat aankijkt als ik alleen loop, word ik al een beetje bang dat er iets gebeurd. En dit allemaal door iemand die mijn moeder en ik beide hoog hadden zitten in ons vertrouwen. Zo zie je maar weer dat gevaar altijd op de loer staat.
Auteur : Kaylee Koeman

  • Quita Luikenaar heeft chronische pijn

    Quita LuikenaarIn december 2011 stond zij op met pijn in haar rug. Na een aantal onderzoeken bleek dat zij de ziekte van Bechterew had een lichte vorm van scoliose. Hieronder doet zij haar verhaal.

Toen ik 13 jaar was heb ik een jaar lang pijn in mijn rug gehad en werd bij mij spina bifida ulcotta vast gesteld. Ook dit werd bevestigd op de scans.

Door de pijn veranderde mijn leven

Door de pijn in mijn rug veranderde mijn leven,  omdat ik onder andere niet meer kon werken. Mijn lichaam laat het vaak niet toe om net zo actief te zijn als “normale” mensen. Ook de vermoeidheid die pijn met zich mee brengt speelt hier een grote rol in.
Mijn situatie is soms lastig te begrijpen voor de buitenwereld omdat het niet aan mijn lichaam te zien is dat ik pijn heb en ik de ene dag meer last heb dan de andere dag.
Daarom hoop ik ook dat mensen minder snel oordelen over mensen die chronische pijn hebben.
Ook heb ik hulp gezocht bij een psychiater. Het was lastig om een psychiater te vinden waarmee ik een klik had. Uiteindelijk heb ik bij het ggz in hoorn een psychiater gevonden tegenover wie ik me open durfde te stellen.
Omdat mijn leven zo instortte was ik depressief geworden. Met hulp van de psychiater en medicatie ben ik hier gelukkig uitgekomen. Ook moest ik leren om gaan met de pijn en niet altijd willen vechten tegen de pijn. Dit blijft soms nog erg moeilijk.
Waarom ik aan deze fotoshoot heb mee gedaan is omdat ik wil laten zien dat er zoveel meer achter alleen pijn zit en hoop dat mensen zich in mijn verhaal/foto kunnen herkennen en hier kracht uit kunnen putten maar ook voor mensen die iemand om zich heen hebben met pijn zodat zij de situatie beter kunnen begrijpen.
Auteur : Quita Luikenaar (27 jaar)

  • Jojanneke Tesselaar-Huizenga : wat is pesten?

    Er is de laatste jaren al veel aandacht aan besteed en nog steeds niet genoeg, want de gevolgen kunnen groot zijn. Jojanneke Tesselaar-Huizenga is ervaringsdeskundige en doet hieronder haar verhaal.

Jojanneke Tesselaar-HuizengaJojanneke Tesselaar-Huizenga stond met een schaar in de hand…

Pesten! Het mentaal neerhalen van een al onzeker persoon doet meer kapot maken dan je lief is. Het feit dat ik als bijna 12-jarig meisje niet meer wou leven! Met een schaar in mijn hand, alleen de liefde van mijn ouders me de schaar liet zakken.
Het feit dat dit alles er toe liet dat ik als tiener en jong volwassene bepaalde keuzes maakte die mijn leven nog moeilijker en pijnlijker maakte en nu nog mezelf dit verwijt.

Rechtssysteem is scheef

Wat ik ook aan de orde wil brengen is het feit dat het rechtssysteem zo scheef is. Het rechtssysteem in mijn leven er voor gezorgd heeft dat ik niet de juiste hulp heb gekregen en mijn ex-man er zomaar vandoor mag gaan zonder ook maar om te kijken naar zijn kinderen waardoor ik me nog eenzamer ben gaan voelen.
En als laatste en dan praat ik over iets wat een grootschalig probleem is.
Gastric bypass  is ‘makkelijk’ te krijgen maar nog steeds moeten wij leven met ons overtollige huid ‘ons verleden’. Dit moet nu toch ook echt eens grootschalig aangepakt worden.
Auteur : Jojanneke Tesselaar- Huizenga.

  • Marc Schager : Oordeel niet zonder mijn uitleg

Marc SchagerMijn medewerking aan deze fotoserie is tweeledig. Vanwege verwerking.
Ik wil met mijn verhaal mensen bewuster laten worden van het feit wat met je doet als er over je geoordeeld wordt zonder dat je kan uitleggen wat er gebeurt is.

Marc Schager zijn achtergrond

In het najaar van 2004 raakte ik betrokken bij een bedrijfsongeval.
Een draadje van mijn mouw sloeg om een draaiende rol.
Mijn hand raakte bekneld waarbij ik mijn pink verloor.
Het topje van mijn wijsvinger raakte ernstig beschadigd en in mindere mate mijn duim.

Revalidatie

De revalidatie kon mij niet snel genoeg beginnen.
Ik zat vol wilskracht om zo snel mogelijk te herstellen en weer de oude te worden.
Omdat ik mijn hand, en met name mijn vingers,  gedurende lange niet kon en mocht gebruiken verstijfde ze.
Nadat alle wonden geheeld waren, de hechtingen verwijderd waren kon ik na een aantal weken eindelijk beginnen.

Ergotherapie

Bij ergotherapie, gericht op mogelijk maken van dagelijkse handelingen, was het koffie drinken waarbij ik de melk voor mijn koffie tot schuim moest kloppen.
Na het schuim kloppen werd er 4 op een rij gespeeld. Zo ogenschijnlijk onschuldige activiteiten.
Maar wat heb ik die fiches vervloekt. Ik kreeg ze maar niet te pakken!
Vingers en hand raakten overprikkeld. En zo ging het door…

Munten uit je portemonnee halen!
Minuten duurde het!
De frustratie nam toe en de twijfel sloeg toe!
…zal ik ooit nog gewoon te werk kunnen?
….zal ik ooit weer het ontspanknopje van mijn camera kunnen indrukken?

Zal ik ooit….? …en de radertjes in mijn hoofd begonnen te malen…

Het viel mijn therapeuten ook op dat ik mentaal ook een knauw had gekregen.
Er werd een afspraak voor me gemaakt met een praatdame.
Ik ben 2x geweest, had er geen klik mee, vond het genoeg en stopte het weg.
Na enkele maanden had ik de volledige kracht in mijn hand terug.
Mijn hand functioneerde voor 90%
Een jaar na het ongeval stond ik weer op de werkvloer.

3 jaar na dato raakte ik alsnog overspannen.
Ik zag dat mensen naar me keken, de mimiek in hun gezicht veranderen als ze mijn hand zagen.
Ik begon mijn hand te verbergen als ik bij mensen in de buurt kwam.
De radertjes begonnen weer te draaien.
Mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld namen af.
Via de bedrijfsarts kwam ik in contact met een therapeute wat wel klikte.
Zij leerde me om met de situatie om te gaan.
De imperfectie te accepteren.

Dagelijkse situatie

Het zijn voornamelijk fysieke ongemakken.
Mijn wijsvinger is gevoeliger voor kou.
soms wel lastig als ik in de winter met landschapsfotografie bezig ben.
Soms glijd er wel eens een voorwerp uit mijn hand omdat ik niet goed een `kommetje´ kan vormen.
Knopjes indrukken met mijn wijsvinger gaat niet, te gevoelig en te pijnlijk.
Mijn duim raakt ook overprikkeld als ik hem langdurig belast.

Met zelfspot en een vleugje zwarte humor weet ik me goed te wapenen.

Auteur : Marc Schager

  • Angeliek Koeman : luister eens naar de slachtoffers

Angeliek KoemanAngeliek Koeman is geboren op 2 augustus 1972, volgens haar moeder was het een behoorlijke warme woensdag, kreeg zij de naam Angeliek. Genoemd naar een non die haar moeder voor een gedeelte heeft opgevoed, omdat haar eigen moeder even de opvoeding door ziekte en scheiding van haar man niet meer kon dragen. Zij doet hieronder haar verhaal.

Geen rozegeur en maneschijn

Mijn jeugd ging niet over rozengeur en maneschijn. Op ongeveer 6-jarige leeftijd heeft een buurmeisje zich aan mij vergrepen. Onder een oranje zeil waar de tuinmeubelen stonden opgeslagen heeft ze mij misbruikt met een stok. De geur van pas gemaaid gras, blijft een trigger.
Hierna volgde tot zeker mijn 16de verjaardag meerdere misbruiken door diverse personen. Zelfs de man in mijn leven die er voor mij moest zijn en mij moest beschermen, heeft dit niet gedaan en heeft de onschuld van zijn eigen dochter afgenomen.
Toen ook met schemer in een speeltuin een jongen uit het niets opdoemde op en deed zijn ding deed. Ik ga niet alles opschrijven maar misbruik was een onderdeel van mijn leven. Nergens had ik een veilige plek. Kapot en gebroken een vies kind wat het hele leven niets meer schelen kon.

Opgegroeid in een keihard leven

Ik vond mij zelf terug in sporten. Bodybuilding en vechtsporten, ik was keihard. Totaal geen ingang. Afgesloten van de wereld leefde ik alleen. Wel een aantal vreselijk lieve vriendinnen, die zo af en toe niet meer wisten hoe met mij om te gaan, zijn gebleven. Tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar dat ze altijd in mij zijn blijven geloven.

¨Bij mij ben je veilig¨, zei ik na haar geboorte tegen mijn dochter.

Zelf ben ik 16 jaar geleden moeder geworden van een pracht van een dochter. Toen ik haar voor het eerst vast hield, keek ik haar aan en beloofde haar altijd te beschermen. Wat mij is overkomen zal haar nooit niet gebeuren. Bij mij ben je veilig. Haar eigen pa wilde niets met haar te maken hebben.  Ik stond alleen voor de opvoeding.
De belofte die ik haar heb gegeven kon ik niet nakomen. Een collega van mij, die ik hoog had zitten, waar Kaylee met regelmaat op zijn dochter paste in het weekend waarin hij zijn dochter had, terwijl hij ging tennissen. Die heeft zich vergrepen aan mijn dochter. Ik heb samen met hem een trainingscentrum gedraaid voor de gemeente Hoorn.
Doordat we samen werkten hebben we veel besproken, waaronder mijn verleden. Hij kon het goed hebben met Kaylee en bood haar ook een oppasbaantje aan omdat hij haar 100% vertrouwde bij zijn kind. Andersom vertrouwde Kaylee hem ook. Kaylee was 13 toen hij zich vergreep aan haar. We werden niet gehoord door de zedenpolitie. Er is geen tastbaar bewijs.
Kaylee heeft het pas 3 jaar later durven te vertellen, bang voor waar ik toe in staat ben. Het enigste wat mij tegen houd is mijn kleine meid. Ik ben alles wat ze heeft. Dit biedt hem bescherming.

Luister eens naar de slachtoffers

Wat ik hier met mijn verhaal probeer te bereiken is dat er eens naar slachtoffers wordt geluisterd. De daders komen er mee weg en de slachtoffers leven elke dag met herinneringen, triggers, verdriet, pijn, onmacht, niet gehoord, geen erkenning, opgekropte boosheid. Ik heb geen vertrouwen in ons rechtssysteem.
Auteur : Angeliek Koeman.

Tamara Groot

(Klik voor een grotere fotoweergave op de foto´s.)